Tam 10 sene önce bir dershanede üç aydan oluşan kurslar veriyordum sabah 9 da başlayıp akşam 9 da bitiyordu ve çok yorucuydu.
Günde 3 gruba giriyordum ve çocuğundan yaşlısına küçüğünden büyüğüne bir sürü insanla birlikteydim. Anlatılacak konular sabit olduğundan ve sürekli tekrar etmekten artık otomatiğe bağlamıştım.
Haliyle konu anlatımında bir sorunum olmadığı için kişilerle birebir ilgileniyordum bir çok paylaşımda bulundum.
Geçenlerde o öğrencilerden biriyle karşılaştım ve aslında tanımakta zorlandım, büyümüş evlenmiş...
konuşurken bana söylediği bir cümle gözlerimin dolu dolu olmasına neden oldu...
senin bir lafın vardı hala unutmam dedi:
Çok kapılar çaldım yüzüme kapandı, ama hiç umutsuzluğa düşmedim, kapanan o kapıları çalmayı da açmayı bildim hep derdin... Bu cümle beni hep hırslandırır dedi...
Düşündümde evet öyleydi gerçekten hiç pes etmedim kafama koyduğumu öyle ya da böyle bir şekilde gerçekleştirdim ve herkese de yapmak istediklerinde destek olurdum.
Öyle ki o anda çevremde bulunan insanlara da sürekli pes etmemelerini istediklerini elde edebileceklerini, hayallerinin peşinden gitmelerini, kimseye kulak asmamalarını, iç seslerini dinlemelerini söylerdim,
Çünkü hep bilirim ki bir çok insan fesat, kimse kimsenin başarılı olmasını hazmedemiyor, eğer bir hayaliniz varsa evet yapabilirsin demek yerine, nasıl yapacaksınla başlayan milyon tane sebep yığarlar önünüze, kösteğin alasıdırlar...
Ne olursa olsun pes etmemek gerek, 99. kapı kapandığında 100. kapı için umudu yitirmemek gerek...
Birilerinin bir hayali varsa ben o kişiden daha çok heyecanlanıyorum ve kafamda ilginçtir bir sürü plan ve organizasyon beliriveriyor, hemen anlatıyorum o kişiye...
Biliyorum ki birinin hayali gerçekleştiğinde o kişi mutlu olacak ve biliyorum ki kişi başarılı olunca güzel ülkeme katkıda olacak, kişi-insanlık-devlet kazanacak....
Birilerinin hayatına dokunmak, onların hayatında bir iz bırakabilmek bana çok mutluluk veriyor...
Birilerinin hayatında olumlu izler bırakmanız dileklerimle....
E.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder