Çocuklar...

Dün oğlumu kreşten aldım, eve doğru yollandık,
Kaldırımda elimi tutmamı istemiyor bizim genç henüz 3,5 yaşında olsada...
Anlaşmamıza göre araba yolunda, geçişlerde elimi tutuyor, kaldırımda bırakıyor; hiç istemiyoum elimi bırakmasını yolda, araba yoluna atlar ayağı takılır düşer diye aklım çıkıyor, bir sağında dönüyorum bir solunda... koşuyorsa bende koşuyorum arkasından, o durduğunda ben de yürüme moduna geçiyorum...

Çok mu pimpirikliyim? çok mu abartıyorum? çok mu korumacıyım? bilmiyorum...
Bildiğim bir şey varsa çocuk büyütmek büyük sorumluluk istiyor...

Markete uğrayıp eve geçeceğiz, yaşadığımız il küçük olduğu için her an bir tanıdıkla burun buruna gelme olasılığımız çok yüksek. Yeni kapı komşumla karşılaştık; biri 2, diğeri 1 yaşında iki çocuğu var, zaman zaman merdivende karşılaşıyoruz kendisiyle. 1 yaşındaki oğlunu almış, 2 yaşındaki kızı yanında yok, sordum nerede güzellik diye, evde uyuyor dedi, eşiyle bıraktı diye düşünürken onu yalnız bıraktım oğlum sıkılınca dışarı çıktık dedi. NASIL YANİ??? dedim kızını yalnız mı bıraktın evde bir başına???? Bir şey olmasın sakın dedim? Uyuyor bir şey olmaz dedi!!!!

İyi akşamlar dileyip yoluma devam ettim ama kaynar sularda döküldü başımdan aşağı, onu yargılamak gibi bir lüksüm yok; ilerde benim başıma ne geleceğinide bilmiyorum ama her akşam tv kanallarında haberlerde bangır bangır çakmakla oynayan çocukların haberi çıkıyor, hiç mi haber izlemiyor bu kadın dedim kendi kendime ışık hızıyla geçti bir sürü düşünce beynimden; pencereden, damdan, balkondan düşen çocuklar, başına olmadık iş gelen bebekleri hiç mi duymuyor? ihmalkarlık değil de nedir bu?
bir şey olmaz mantığı,
ne geliyorsa bundan gelmiyor mu başımıza?

Ben ki duyunca ağlıyorum üzülüyorum aklımdan çıkmıyor ne yapıyordur o aileler diye sürekli düşünüyorum...

Allah sabır versin,
Komşumada akıl fikir,
Bizi de Evlatlarımızla sınamasın...

E.